At this article, Jorien, the participant at the latest Enlightenment Intensive retreat, beautiful woman and very brave soul, shares her intimate experience from the journey. Lets see, if at the end of reading you’ll feel the same as we did… kissed by something… something, which could be called the beauty of vulnerability and authenticity. And we all from The Drunken Monk thank you, Jorien, for being so open and inspiring.
The original of the article continues in Dutch. Are you more comfortable with English? Sure thing! Continue HERE.
“I sound my barbaric yawp over the roofs of the world…”. Drie weken geleden hoorde ik deze dichtregel uit Song of myself (1892) van Walt Whitman voor het eerst. Bovenop een berg die uitkijkt over het Ortameer in het noorden van Italië. Het begint een traditie te worden, om op die betoverende plek elk nieuw jaar met een retraite te beginnen.
Wie ben ik?
Dit keer nam ik deel aan een Enlightenment Intensive, onder begeleiding van Peter Harper. Als initiatiefnemer van The Drunken Monk brengt hij oosterse en westerse tradities samen in technieken die helpen bij het verkennen van onze essentie, ons authentieke zelf. Waaronder deze ontzettend pittige Enlightenment Intensive: drie dagen lang van ’s ochtends zes uur tot ’s avonds elf volgens een vaste structuur stilstaan bij de vraag ‘wie ben ik?’.
(photo by The Drunken Monk)
Voor mijn gevoel schoot ik na twee dagen nog geen meter op met het contempleren op die vraag. Totdat Peter ons uitnodigde om onze ‘barbaric yawp’ te laten horen. Tijdens een open sessie herinnerde hij zich een scène uit Dead Poets Society (1989), waarin die dichtregel centraal staat: “I sound my barbaric yawp over the roofs of the world.” Het wil zoveel zeggen als: “Ik stort mijn oerkreet uit over de daken van de wereld”. Een directe, onvervalste uiting van wat zich in je diepste wezen afspeelt.
Het maakte me in eerste instantie nieuwsgierig. Wat zou het brengen als ik daar voor de ogen van de andere deelnemers míjn ‘barbaric yawp’ ga staan te doen? Die nieuwsgierigheid werd in een fractie van een seconde de kop in gedrukt door een inwendige waslijst aan ontzéttend goede redenen om gewoon lekker veilig langs de kant te blijven zitten. Wat zou de rest wel niet van me denken? Wie zit hier in hémelsnaam op te wachten? En wat is dat dan, mijn eigen ‘barbaric yawp’? Ondertussen ging een enkeling me voor. Verhalend, schreeuwend, dansend. Ik wist dat ik er spijt van zou krijgen als ik het niet zou doen.
“A barbaric yawp”
Weer thuis zocht ik het bewuste fragment uit Dead Poets Society op. De scène speelt zich af in het klaslokaal van een middelbare kostschool, eind jaren ’50. De vrijgevochten docent John Keating (Robin Williams) laat zijn leerlingen tijdens de Engelse les hun zelfgeschreven gedichten voordragen. De verlegen Todd Anderson (Ethan Hawke), heeft niets om voor te dragen. “Mr. Anderson thinks that everything inside of him is worthless and embarrassing. Isn’t that right Todd? Isn’t that your worst fear? Well, I think you’re wrong. I think you have something inside of you that’s worth a great deal!”
Keating schrijft de woorden van Walt Whitman op het schoolbord: “I sound my barbaric yawp over the rooftops of the world”[1] en vraagt Todd om voor de groep te gaan staan om zijn ‘yawp’ te laten horen. Todd heeft behoorlijk wat aanmoediging nodig. Het ongemak is van zijn gezicht te lezen.
En dan gebeurt er iets wonderlijks. Keating laat hem naar het portret van Whitman kijken. Pakt Todd met één hand in zijn nek, legt zijn andere hand op zijn ogen. Draait hem in het rond. Vertel me wat je ziet! “Don’t think, answer!” Voorzichtig mompelt Todd wat woorden. Het moment van overgave, waarin zijn gedicht als vanzelf ontstaat. Prachtige zinnen vloeien eruit. Zijn leraar stapt naar achteren en hurkt. Waar de klas aanvankelijk nog wat lacherig op het tafereel reageert, wordt het ineens muisstil. De camera draait weg van Todd om de verwondering op de gezichten van de jongens te laten zien. Ook als toeschouwer voel je dat het menens is, dat het écht is. Dat er niets meer aan te ontkennen valt. Applaus. Een voorzichtige glimlach verraadt dat zelfs Todd onder de indruk is van zijn eigen kunnen.
Mijn eigen oerkreet
Ik stond op. Stapte in het midden van de kring. Meteen rolden er dikke angsttranen over mijn wangen. Een ongemakkelijke grijns op mijn gezicht. Zelfs rechtop staan lukte niet van de zenuwen. Stotterend introduceerde ik mijn ‘barbaric yawp’. Begon met bevende stem het eerste te zingen dat in me op kwam: “Something inside so strong. Express yourself. I want to break free.” Ongecontroleerd en alles door elkaar. Dwars door de tranen hervond mijn stem haar kracht. De bevrijding die ik ervoer. Aangemoedigd door de liefdevolle blikken uit de groep. Het plotselinge, geruststellende besef dat angst en overwinning tegelijkertijd kunnen bestaan.
Na afloop van de sessie rende ik vol
adrenaline op blote voeten full speed het bevroren terrein over om de enorme
energie die zich had opgebouwd te ontladen. I sounded my barbaric yawp over the roofs of
the world. En het voelde onbeschrijfelijk.
[1] In de film schrijft Keating ‘rooftops’, in plaats van ‘roofs’ zoals het in de oorspronkelijke tekst van Whitman staat.
Main Photo: Joriens archive
Jorien is oprichter van BROESLI. Zij gelooft dat de mooiste dingen ontstaan, als je écht in contact komt. In wezenlijke verbinding met anderen en met jezelf, met wie je daadwerkelijk bent. Met datgene waar jij in gelooft, datgene wat er voor jou écht toe doet. Als systemisch teamcoach en facilitator begeleidt zij mensen en organisaties in ontwikkelprocessen, met creatieve groepssessies, familie- en organisatieopstellingen. www.broesli.nl
